WOPR w RP

reklama:

polecamy:

rss:

wszystkie aktualności w twoim ulubionym czytniku RSS

Najstarszym polskim źródłem informacji o ratowaniu na wodach jest zapis z 1604 r. o ufundowaniu w Sandomierzu przez Hieronima Gostomskiego klasztoru i szpitala, którego zakonnicy mieli
między innymi za zadanie niesienie pomocy ofiarom Wisły.

Pod koniec XVIII wieku powołano w Krakowie Pogotowie Ratunkowe dla tonących.

1775 – druk pierwszej książki z zakresu ratownictwa „O ratowaniu tonących”

1775 – Wrocław - ogłoszenie Edyktu Prędkiego Ratowania wydany przez króla Prus Fryderyka II

1820 - we Lwowie wydano książkę pt. „Nauka o sztuce ratowania”, w której autor Karol Herlitz opisuje między innymi sposoby ratowania, holowania oraz przyrządy i przybory przydatne w
ratownictwie.

1839 - na terenie Królestwa Polskiego wydano przepisy, które dopuściły stosowanie resuscytacji (ożywienie).

Ratownictwo w formie zorganizowanej liczy ponad 100 lat jako pierwsze powstało Kaliskie Cesarskie Towarzystwo Ratowania Tonących. Miasto było wówczas stolicą jednej z guberni Królestwa Polskiego. Już wówczas funkcjonowało na jego terenie kółko wioślarskie kierowane przez Józefa Radwana, które podejmowało próby działalności ratowniczej, jednak wszelkie zamiary utworzenia autonomicznej organizacji o tym charakterze były stanowczo udaremniane przez ówczesnego warszawskiego generał-gubernatora Josifa Hurkę, zajadłego polonofoba.

1869 – Wadowice – książka J. Gawlika „Ratowanie osób nagłą utratą życia zagrożonych”

1894 - Po odejściu Hurki, w wyniku usilnych starań Radwana i skupionej wokół niego grupy działaczy – wodniaków oraz przychylności gubernatora kaliskiego Michaiła Piotrowicza Daragana, człowieka światłego i przychylnego Polakom, utworzony został Okręg Kaliski Carskiego Rosyjskiego Towarzystwa Ratowania na Wodach (oryg. nazwa: Imperatorskoje Rassijskoje Obszcziestwo Spasanija na Wodach). Była to jedyna w tamtych warunkach szansa prowadzenie legalnej, choć całkowicie kontrolowanej przez władze zaborcze, działalności ratowniczej.

1898 - Kalisz – powstaje Carskie Towarzystwo Ratowania Tonących, Towarzystwo liczyło 99 członków rzeczywistych i 2 honorowych, co stanowiło imponującą rzeszę.

1900 – Warszawa – pierwsze zawody ratowników

1901 – Warszawa – Petersburskie Towarzystwo Ratowania Tonących

1902 – L. Wernic „Jak ratować tonących”

1908 roku działało w Warszawie Petersburskie Towarzystwo Ratowania Tonących, które niosło pomoc wszystkim korzystającym z wody w rejonie Warszawy.

1922 – Polski Związek Pływacki

1925.04.20 – Komisja ds. ratownictwa przy PZP

1926 roku Polski Związek Pływacki powołał Komisję ds. Ratownictwa Wodnego z siedzibą w Siemianowicach, która w 1927 r. dzień 29 czerwca ogłosiła Dniem Ratownika Wodnego.

1927 – 29 czerwca Dniem Ratownika

1952 - Z inicjatywy Dymitra Bogajewskiego Ratownictwo Wodne weszło do programów szkolenia studentów Warszawskiej Wyższej Uczelni Wychowania Fizycznego. Niezbędne materiały do nauczania opracował i zebrał prof. dr hab. Mieczysław Witkowski. W następnych latach ratownictwo wodne zostało ujęte w programach nauczania studentów wszystkich uczelni Wychowania Fizycznego w kraju

1958 - rozpoczął się koncepcyjny rozwój ratownictwa wodnego w Polsce, publikacją skryptu „Ratowanie tonących” prof. dr hab. M. Witkowskiego (b. rektora Akademii Wychowania Fizycznego w
Warszawie) z zakresu ratownictwa wodnego oraz zorganizowanym w Katowicach pierwszym kursem instruktorów ratownictwa wodnego.

1962.04.11 – na podstawie tymczasowego regulaminu powstaje WOPR

1965.11 – Poznań – I Ogólnopolski Sejmik WOPR

1967.10.09 – WOPR uzyskuje osobowość prawną

1969.04.20 – Warszawa – Pierwszy Krajowy Zjazd WOPR

1970.09 – Lizbona; Polska wchodzi do FIS

1994 – powstaje ILS z połączenia FIS i WLS (Polska jest członkiem)

Celem działalności Stowarzyszenia jest czuwanie nad bezpieczeństwem życia i zdrowia ludzkiego w wodach poprzez propagowanie bezpieczeństwa kąpieli, upowszechniania nauki pływania i szkolenia ratowników do udzielania doraźnej pomocy. Organizacja współpracuje miedzy innymi z Policją, PSP, Polskim Ratownictwem Okrętowym, Polskim Czerwonym Krzyżem, Górskim Ochotniczym Pogotowiem Ratunkowym i innymi.

Ratownicy WOPR nauczyli pływać tysiące osób, co w najwyższym stopniu zabezpiecza życie w przypadku wpadnięcia lub korzystania z wody. Starają się zapewnić milionom osób bezpieczny
wypoczynek nad wodą. Stale poprawiają sprawność fizyczną, dysponują coraz lepszym sprzętem oraz nieustannie poprawiają efektywność akcji ratunkowych.

Każdy wstępujący ratownik podejmuje moralny i zawodowy obowiązek ratowania życia człowieka. WOPR stara się, aby praca organizacji była społecznie przydatna. Ratownik WOPR jest synonimem bezpieczeństwa na wodzie, lodzie oraz w ich sąsiedztwie.

WOPR jest największą w historii Polski organizacją, prowadzącą tak szeroką działalność na rzecz bezpieczeństwa kąpieli i ratowania tonących.